En nu.....

Ja nu... nu heb ik dan mijn blog die ik al zolang wilde maken...
Een middagje en een avondje tikken en uitzoeken hoe het allemaal werkt heeft me genoegdoening gedaan.
Ik ga vanaf nu ook bijhouden hoe het allemaal verloopt... Dat is voor mij makkelijker dan het keer op keer te vertellen. Uiteraard licht ik bij bijzondere dingen eerst mijn naasten in, alvorens ik het op mijn blog plaats...

Ik merk nu wel dat ik dingen anders bekijk, bepaalde situaties totaal onbelangrijk vind en kan genieten van iets heel onbenulligs.
Ik geniet ook enorm van de steun van mijn vrienden en familie, op welke manier dan ook.
Dit geeft me kracht en moed om er voor te gaan en positief te blijven.
En nee, ik kan niet elke dag zwaar positief zijn, maar probeer het wel. Gelukkig ben ik heel sterk van mezelf en kan ik best veel incasseren, maar mijn dipdagen zijn er ook heus wel.

Een blog schrijven is voor mij verhelderend, therapeutisch zelfs... En ik kan op papier alles veel duidelijker uitleggen dan dat ik het moet vertellen. Bij woorden zie en hoor je mijn verdriet niet, bij het vertellen wel.
Ja ik heb deze dag tijdens het schrijven best wel wat traantjes laten vallen, omdat het weer zo confronterend was..
En ik moet het nog steeds leren accepteren... want acceptatie is er nog niet. Besef wel...

20 oktober moet ik weer voor gesprek en een transfusie en daarna heb ik een gesprek met een psycholoog van de Oncologie... Ik hoop dat ze wat voor ons kan betekenen..

Ook hoop ik dat deze blog wat bekendheid gaat krijgen en dat mensen die er zelf aan lijden ook hun verhaal kwijt kunnen of hun ervaringen kunnen delen... Het is jammer dat er alleen info over de ziekte te vinden is en weinig tot niets aan ervaringen van anderen....
Veel mensen weten niet wat MDS is, laat staan dat het bloedkanker is, die ook nog eens zeldzaam is..

Voor nu zit ik nog prima in mijn vel, voel me wel de laatste paar dagen moe (door virusje) en omdat het tijd wordt voor een transfusie...

Rest mij voor vandaag nog een stukje te delen over een meisje van 16, die ook vecht tegen deze ziekte... ze kreeg het op haar 11de en heb respect dat ze aan een docu mee werkt...

Verhaal van de 16jarige Lydia

Respect!