Inmiddels ben ik anderhalve week thuis en klim ik rustig aan uit mijn dip. De bloedwaardes komen nu richting normaal en dat merk ik ook wel aan mijn lichaam.
De chemo heeft uiteraard zijn sporen wel nagelaten. Na de 7e dag werd er een paar dagen gespoeld.. En toen begonnen de bijwerkingen.. Mijn handpalmen en voetzolen begonnen te verbranden en er kwamen enorme blaren op... Dit was behoorlijk pijnlijk! Mijn voeten werden op de duur zo erg, dat ik er niet meer op kon lopen.
Ook mijn darmstelsel was aangetast en daar heb ik enorm veel pijn van gehad. In het paasweekend was eigenlijk de pijn het ergst. Ik had hoge koorts (39,9) en wist van ellende niet meer waar ik het moest zoeken. Er zijn een paar CT scans gemaakt, s'nachts, en toen wisten ze waar ze op moesten richten met een antibioticakuur en een paar prednison spuiten via infuus..
Ondanks dat de koorts niet wilde zakken en ik uiteindelijk morfinespuiten en pleisters kreeg tegen de pijn, werkte de kuur wel effectief. Die paar dagen herinner ik me ook vrij weinig van, omdat ik er gewoon niet bij was...
Ik had dus enorm last van mijn darmen, dus ook last van een verstopping en waterdunne diarree.. Die combinatie was vreselijk.. Ik had een po-stoel naast het bed, schaamde me nog rot ook, aangezien er meerdere op de zaal lagen.. Je hoorde het niet alleen, je rook het vooral.. Nu achteraf kan ik er wel om lachen, want er werden ook nog wel geintjes over gemaakt (knijpers te voorschijn halen enz) maar op dat moment.. dan voel je je heel klein....
In de loop der dagen werd het wat makkelijker met mijn voeten en handen, vooral door de zalf die ik daarvoor had gekregen en begon de pijn in mijn darmen ook veelal af te nemen...
Uiteindelijk bleek ik een verkoudheidsbacterie bij me te hebben en werd ik in quarantaine gelegd.
De eerste 2 dagen was het wel even lekker: Alleen op een kamer, rustig kunnen slapen zonder lawaai van bezoek, verplegers, pompen, voedingskar enz... maar na die 2 dagen was het best afzien.. Dan is zo'n kamertje best eenzaam. Maar goed, heb me er gered en na 5 dagen kreeg ik het nieuws dat ik 28 april naar huis mocht! Uiteraard was ik enorm blij, maar vond het ook eng tegelijk... 3 en halve week hoefde ik maar op een knopje te drukken en er was hulp, nu moest ik het alleen doen...
Ik had op de dag van ontslag alles klaar staan, om te gaan, tot ik te horen kreeg dat ik nog een leveronderzoek moest, want mijn gamma GT (leverwaarden) waren veel te hoog (995, moet onder de 40 zijn) Dus dat kwam er nog achteraan.. Het onderzoek leverde niks verontrustend op, dus mocht ik eindelijk aan het einde van de middag naar huis.
Thuiskomst was heerlijk! Mijn poekies weer zien, (die deden alsof ik nooit was weggeweest) en gewoon weer in mijn eigen bed slapen..
Het eerste weekend vond ik doodeng, bij elk pijntje die ik voelde, dacht ik: Ja hoor, ik kan naar het ziekenhuis... Maar na een paar dagen ging dat weg.. Ik mocht ook niet meer met mijn thermometer slapen haha, en nu, bijna 2 weken verder, gebruik ik hem al paar dagen niet meer...
Op dit moment gaat het de goeie kant op. Ik kruip langzaam uit de dip, mijn voeten beginnen weer te helen (lopen doet nog wel wat zeer, omdat er nergens geen eelt meer zit) mijn handen zijn enorm aan het vervellen, maar niet pijnlijk en mijn haar begint op sommige plekjes weer wat stekeltjes te krijgen.. Toch ben ik snel vermoeid, 2/3 uurtjes wakker en ik moet echt weer een uur plat.. De avond red ik ook niet, meestal is het 10 uur dat ik uitgeteld in bed lig... Maar dat is de terugslag van de chemo en kan alleen maar beter gaan worden komende dagen..
Er was eerst nog onzekerheid of ik de kuur nog een 2e keer moest, maar de blasten waren dusdanig afgenomen, dat dit niet nodig was. (Gelukkig!)
In ieder geval gaan we nog even 2 weken genieten thuis, en dan 24 opname voor de stamceltransplantatie op 31 mei...
xx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten