Beenmergbioptie/punctie

9 augustus..
Voor ik een transfusie kreeg moest ik eerst een beenmergbioptie/punctie doen.
Hier zag ik zo vreselijk tegenop, omdat ik had gelezen en had gehoord dat dit enorm veel pijn zou doen, ondanks de verdoving.
Met onwijs veel zenuwen meldde ik me bij de balie en hoe vaak ik ook tegen mezelf riep: Erger kan het niet worden, werd ik des te zenuwachtiger..

Ik kwam op een bed te liggen, met allemaal mensen die ook een beenmerg biopt moesten ondergaan..
De 1 na de ander ging weg, maar waren er na 5 minuten ook weer... Op zich een opluchting, want dan zou het niet zo lang duren..

En toen was ik aan de beurt.. Ik zei nog tegen de arts dat ik liever een dag wilde bevallen, dan deze biopt...Nog voor ik in het kamertje kwam, lag ik al te huilen van de zenuwen...
Mijn man mocht er gelukkig bij zijn en zijn hand heb ik ook behoorlijk kapot geknepen..
Ik heb heel veel gehuild en veel aauws en oeeee's uit lopen kramen, maar achteraf was dat helemaal niet nodig! Het was gewoon de spanning en het niet weten, wat er komen zou...

Binnen een minuut was het klaar... En pijn? Nee het deed geen pijn vond ik. Alleen een vreemd gevoel en je voelt heel even als de (appelboor) je bot in gaat... En een zenuwachtige schok door je been als ze het beenmerg opzuigen...  Bij mij hebben ze het uit mijn bekken gehaald, dus mocht me ook totaal niet bewegen.
De arts vroeg nog of ik nog steeds een dag wilde bevallen, maar gaf als antwoord dat ik dan toch liever dit onderging...

Daarna moest ik nog een kwartier helemaal plat liggen, zodat mijn wond zelf dicht werd gedrukt... Na een kleine 3 kwartier mocht ik gaan en ging ik door naar dagcenter voor mijn transfusie en zou ik 11 augustus te horen krijgen wat ze zoal zouden vinden...