Naar het ziekenhuis

Op donderdag 4 augustus was het dan zover, ik moest om 9 uur mij melden bij afdeling Hematologie op de afdeling Oncologie. Toen ik daar binnen kwam moest ik echt even tot me door laten dringen waar ik in godsnaam terecht was gekomen en bedacht me dat het kwam, omdat mijn bloed onderzocht moest worden en ik me daarom daar moest melden.

Ik ging bloedprikken, niet bij de gewone prikpolie, maar bij de Oncologie prikpolie. Er werden 8 buisjes bloed afgehaald en nog had ik niet door waarom ik nou juist op die afdeling (Fonteinstraat 20) moest zijn. Het ging als een soort roes aan me voorbij, want ik voelde me ook gewoon een zombie...dus vond alles best..

Na het bloedprikken werd ik ontvangen door een gastvrouw die uit ging leggen hoe het daar allemaal werkte op de poli van Oncologie... Ik liet haar maar begaan, want mij leek het dat ik hier na het gesprek met de arts niet terug zou komen.
Een beetje beduusd en onwijs moe nam ik plaats in de wachtkamer en keek wat rond. Mijn man haalde warme chocomelk voor me, waar ik na een paar slokjes onwijs misselijk van werd..

Ik zag allemaal mensen met hoofddoekjes of kaal en zelfs kinderen in rolstoelen. Ik zat zelf ook in eentje, omdat ik amper nog een stap kon verzetten. Ik liet alles een beetje op me inwerken en toen begon ik ineens een helder moment te krijgen. Ik zou toch niet echt leukemie hebben? Waarom zou ik hier anders moeten zijn en niet gewoon bij normaal bloedprikken? En waarom op afdeling Oncologie? Zo gingen er allerlei gedachten door me heen tot ik werd opgeroepen door de arts. Het was een vrouw en kwam uiterst vriendelijk over.

Ze had het bloedonderzoek binnen en was daar best van geschrokken. Mijn HB stond op 3.6 en mijn witte bloedlichaampjes stonden veel te hoog (leukocyten, ik noem ze nu leukie's) Ook waren mijn rode bloedlichaampjes, de erytrocyten, niet zoals ze moesten zijn, vandaar die enorme lage HB (moet bij een vrouw tussen de 7,9 en 11 zijn).
De arts vertelde eigenlijk van alles, maar ik kreeg de helft niet mee. Ik was te verzwakt en te futloos en moe om ook maar iets in me op te nemen. Ze vertelde dat ze me wilde laten opnemen, maar dat er geen plek was en ik de volgende dag terug moest komen voor een bloedtransfusie. En daarna zouden we weer een gesprek hebben...

Ik wist eigenlijk nog niets, en zeker niet of ik nou echt leukemie had en ging best wel angstig naar huis. Om te kunnen slapen (nog steeds rechtop) heb ik iets gekregen om te ontspannen, zodat ik de volgende dag iets frisser in het ziekenhuis kon verschijnen....