Ik had een lijstje bij me met vragen, waarop ik heel graag antwoord wilde.
Ook waren mijn moeder en mijn stiefvader bij het gesprek.
Nadat ze vertelde dat mijn bloedwaarden het deze keer goed deden, dus de chemokuur wel ergens zijn werk deed, was ik ergens een beetje opgelucht. Ook ging stiekem de gedachte door mijn hoofd dat ik misschien helemaal geen therapie nodig zou zijn.
Ik begon met mijn vragenlijstje...want ik had nu tijd genoeg gehad om het goed tot me door te laten dringen en de vragen nu op te schrijven die ik belangrijk vond...
Of het zeker was dat het MDS was en of dit niet kon veranderen. Haar antwoord daarop was, dat het wel degelijk MDS was, maar dat de vorm nog niet helemaal duidelijk was, en het nu nog MPN gemengd beeld bleek te zijn.
Mijn volgende vraag was mijn levensverwachting met deze medicijnen die ik had. Volgens haar was dat niet erg lang, 2, hooguit 3 jaar.. Dus een chemotherapie en een stamceltransplantatie was voor mij toch echt nodig in de toekomst.
Op de vraag of ik kon overlijden aan die chemotherapie kreeg ik als antwoord dat het inderdaad mogelijk was... Als het goed zou gaan, kon ik genezen, maar in het ergste geval overlijden...
Toen ik dat even tot me door liet dringen begon ik te huilen... alsof je hele wereld op zijn kop stond...onder je voeten werd weggetrokken.. Ook mijn moeder begon te huilen en volgens mij had de arts en arts in opleiding er ook veel moeite mee...
Toen ik me weer wat had herpakt had ik nog 1 vraag: Of je haaruitval van deze medicatie kon krijgen...aangezien ik er nu plukken uittrok... Ze keek het na en antwoordde: 0,01 procent.... Mijn moeder en ik riepen in koor dat het uiteraard weer anders bij mij ging... dus het was mogelijk...Het was overduidelijk nu: Ik had gewoon kanker... bloedkanker... en dat was iets wat ik totaal niet moest onderschatten, want ze had het idee dat ik niet besefte hoe ernstig het eigenlijk was...
Ze zou voor mij een afspraak maken met een transplantatie- arts, die me dan zou vertellen hoe het allemaal in zijn werk zou gaan... Daarnaast werd er ook een psycholoog ingeschakeld van de afdeling, zodat ik en mijn man konden leren er mee om te gaan, omdat het nogal een impact op mijn en ons leven had...
Dat het gesprek bij de transplantatie arts zo heftig zou worden, had ik niet verwacht.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten