Op maandag 1 augustus ging ik naar de huisarts, die schrok hoe ik eruit zag en constateerde dat het echt niet goed met me ging. Ze eiste dan ook dat ik onmiddellijk bloed liet prikken.
Toen ik met veel pijn en moeite terug fietste naar huis, had ik zo de puf en de energie niet meer om ook nog te gaan bloedprikken, dus heb ik dat uitgesteld naar de volgende dag.
Dinsdag 2 augustus heb ik bloed laten prikken en ik zou het op donderdag wel van mijn arts horen. Ik ben terug gegaan naar huis en wist van ellende niet meer waar ik het moest zoeken. Mijn hoofdpijn was niet meer te harden, de nekpijn evenmin. Mijn enkels waren gewoon blauw aan het worden van de vocht en ik was dood en dood moe...
Mijn dochter zou de volgende dag jarig zijn en we hadden besloten om haar verjaardag gezellig met ons 3en te vieren en verder geen visite, omdat ik dat niet aan kon... Hierover waren we het helemaal eens en weer ging een hel van een nacht in.
Woensdag 3 augustus zou ik een ontbijtje voor mijn dochter maken. Nog voor ik uit bed kon komen, ging de deurbel. De huisarts stond voor de deur.. Mijn man riep me en ik ging een beetje verdwaasd aan de keukentafel zitten. De huisarts vertelde dat mijn bloed niet goed was, dat ik nog een HB van 3,9 had (bloedarmoede) en de andere bloedwaarden ook niet goed bleken te zijn. Ik moest mijn spullen pakken en ik moest gelijk door naar het ziekenhuis..
Mijn gedachten dwaalden af, en hoorde de woorden leukemie, transfusie en opnemen nog ergens. Ik begon te huilen en vertelde hem dat ik dat vandaag zo niet wilde, omdat mijn dochter jarig was. Na overleg mocht ik dan de volgende ochtend me laten opnemen en kon ik dingen regelen wat betreft mijn dochter (die ging toen terug naar haar vader).
Ze begreep het volkomen, en dat voor een meid van 15, en vond het belangrijker dat ik beter zou worden en dat ze volgend jaar ook nog weer jarig zou zijn en dan dubbel feest..
Toen ze weg was heb ik de hele tent bij elkaar zitten janken, ik vond het allemaal zo erg voor haar en ik wist zelf ook niet meer wat me nou te wachten stond. Het woord leukemie bleeft maar in mijn hoofd hangen. Hoezo had ik leukemie? Ik had geen kanker, dat kon niet, dan had ik dat moeten merken.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten